Vanaf een week later...

Oh lala, het is weeral even geleden dat we nog iets hebben laten horen!.. Hier weer een verslagje.
Oké dus we hadden al verteld dat we naar de chocoladefabriek zijn geweest. Awel, ik ben nog iets vergeten. Toen we onderweg waren naar de chocoladefabriek door de kleine weggetjes en de jungle waren ze uit de palmbomen kokosnoten aan het kappen. We moesten plots stoppen want we kregen ze bijna op ons hoofd. Papa zegt dat er meer mensen dood gaan door een kokosnoot op je hoofd dan gebeten worden door een haai of slang dus we zijn voorzichtig geweest. De kappers hadden ons gezien en hebben ons er dan veilig door gelaten gelukkig. Het was wel even paniek want ze hadden ons eerst niet zien aankomen en het is echt wel levensgevaarlijk.

Toen we terug naar huis keerden, was het buidelzakje met het geld en de paspoorten van papa bijna kapot want het riempje was stuk. Mama had onderweg een hut gezien waar een naaimachine buiten stond. Daar zijn we dan langs gereden met de scooter en de man die er met zijn vrouw woonde heeft het gemaakt. Het was wel even moeilijk om uit te leggen want hij sprak alleen Indonesisch. Maar hij heeft het netjes hersteld. Hij vroeg er 5000 rupiah voor. Dat is toch al gauw 0,33 euro.

We zijn nog in Amlapura (klein stadje) geweest waar mama en papa een gouden regenponcho hebben gekocht. Die hebben ze hier allemaal als het een regent en dat vonden ze wel tof of zo. Sindsdien heeft het wel nooit meer geregend, hahaha! 

Verder hebben we het paleis van de vroegere koning van Karangasem bezocht, en ook zijn twee watertuinen. Die waren wel de moeite, zeker die van Tirttaganga, waar je via stenen over het water kan lopen. Daar konden we ook weer lekker eten. Papa heeft daar voor het eerst tempurabananen met ijs gegeten, en vanaf toen wil hij dat elke dag als dessert. Soms moeten we een stuk omlopen tot we een plaats vinden waar ze dat hebben. Mama en ik gaan dan maar mee. Dan is hij content. De tweede watertuin was heel groot en supersjiek, maar ietsje minder mooi. Daar was ik zelf weer een attractie want allerlei mensen wilden dat hun kinderen met mij op de foto gingen. Maar ze vragen het wel heel lief. Alle Balinezen zijn echt superlieve mensen.

Die avond zijn we nog in een warung (klein restaurantje, soms gewoon bij mensen thuis) gaan eten. Dat eten is wel lekker, maar papa en mama vinden de warungs superlekker. Dat kost ook geen 10€ voor ons drieën, drank en dessert erbij. Er is ook vaak nog een soort van winkeltje aan. Daar hebben ze vooral snoep, en dat vind ik dan wel weer tof.

De laatste dag 's middags heeft Kadek ons van Amlapura (Karangasem) naar Amed gebracht, aan de zee, waar we voor het eerst een hotelletje hadden, hotel Santai. Eigenlijk waren het bungalows. Het was allemaal weer heel mooi (zie foto), en ze hadden een mooi zwembad bij de zee, met veel kleurenbloemen en zo. We missen Kadek wel een beetje want hij kon goed koken en 's avonds speelde hij mee Uno en dat was wel gezellig.

Hier in Amed zijn we drie nachten gebleven. Mama is gaan duiken (2 duiken) met Hilde, een Belgische mevrouw die hier woont en duikles geeft.  Papa is bij mij gebleven. Hij had een beetje valling en dan mag je niet duiken, spijtig voor hem, en dat vond hij ook. Wat wel leuk was, is dat we achterop de camion mochten, zonder dak of zo, en zo racen we naar de plaats om te duiken.
Die dag is er nog iets speciaals gebeurd. Ik ben voor het eerst gestoken door een wesp, toen we op mama zaten te wachten die nog aan het duiken was. Voor papa iets kon doen, had een Balinese vrouw al de angel en het gif uit mijn vinger gezogen en weg gespuwd. Ze stonden er meteen met 5 vrouwen rond en voor ik het wist lag er ijs op mijn vinger. Het deed wel pijn, maar ik was toch ook wel moedig. Mijn vinger werd wel dik maar dat duurde niet lang. Mama heeft nog nooit een wespensteek gehad, zeg.

Verder hebben we in Amed wat liggen chillen aan het zwembad en gingen we 's avonds kijken naar de zonsondergang op een plaats waar dat heel mooi was (sunset viewpoint). Daar kon je dan ook iets drinken zoals een fresh juice squash en ook kipnuggets eten, of iets anders.

Na de dagen in Amed hebben we de speedboot genomen naar het eiland Gili Air (uitspreken: Kili Ajjier) voor 4 dagen. Dat hoort eigenlijk bij Lombok en is een uur varen. Dat was leuk in het begin, maar mama en ik kunnen daar niet goed tegen. Al snel waren we zeeziek, en lag ons ontbijt in een plastic zakje, OMG... :-))))). Toen we er waren ging het gelukkig redelijk snel over. Gili Air is toch wel een beetje anders dan Bali. In Bali zijn de mensen hindoes, en op Gili Air islamitisch, zoals de rest van Indonesië. Veel vrouwen hebben ook een doekje op hun hoofd, en ze hebben liever dat dat je buiten het strand in je bikini loopt, al doen velen dat wel. Maar ze doen er ook niet moeilijk over. Soms zie je wel een bordje waar ze vragen om dat niet te doen. Op Gili Air hebben we gesnorkeld in de zee. Daarvoor moesten we wel een paar honderd meter gevaarlijk stappen over rotsen in de ondiepe zee tot we aan de golven kwamen. Dat was wel weer spannend maar uiteindelijk is het gelukt. Er is wel een heel stuk vel van mijn teen (nu bijna genezen).
Op Gili Air was het eten ook weer heel goed, vonden vooral mama en papa dan. Frieten bakken kunnen de meesten nog niet zo goed, maar de gefrituurde calamares waren wel heel lekker. Er was ook een Italiaan die supergoede pizza's maakte. Die waren best duur tov ander eten, zeker 7€ per stuk. In België zijn ze natuurlijk wel duurder.
Het eiland hebben we ook verkend met een kar die werd getrokken door een paardje. Er mogen op het eiland geen dingen met motor rijden. Wel paard en kar, fietsen en ook wel scooters, maar dan elektrische.

Op 27 juli was het de verjaardag van mama. Voor haat verjaardag hadden we aan het hotelletje gevraagd of ze niet voor cheesecake konden zorgen bij het ontbijt. Dus s' morgens hadden we ontbeten, en toen gingen we even zwemmen (ontbijt is op het strand). Toen we terug kwamen kwam de baas van de ontbijtzaak trots met een spie cheesecake met véél slagroom en zongen ze met een paar obers happy birthday. Mama werd wel een beetje rood maar ze vond het wel leuk. En lekker ook.
Wat ook grappig is, is dat ze papa op Gili Air JOS ROSS noemen. Op de papieren van het hotel staat ook Jos Ross. Hahaha, LOL!!!
Op dit eiland staat ook de mooiste schommel ter wereld, zie foto.

Eergisteren zijn we op het eiland naar de film geweest (de nieuwe Jungle Book). Dat was op het strand, op een zelfgemaakt scherm. Dat was wel leuk, maar wel alleen in het Engels.

Daarna zijn we naar de mooie zonsondergang gaan kijken. Papa had een cocktail besteld en mama een café latte, maar ze lustten allebei niet wat ze kregen. Nou ja, kan gebeuren. Als het echt vies is, moet je 't niet opdrinken. Papa is ook meer fan van Bali en de hindoes. Daar had hij nog niks gekregen dat hij niet lekker vond. Maar de Gilimensen zijn ook wel heel lief. 

En dan komen we bij vandaag 30 juli. Vandaag nog eens goed overgegeven samen met mama op de terugtocht van Gili Air, terug naar Amed (voor 1 dag). Net weer heel lekker gegeten (ik ravioli met champignons en tomatensaus, papa een tonijnsteak en mama chicken opor. Dat is kupcurry met witte javaanse kruiden.) Het dessert was chocoladecake met vanille-ijs en een cappuccino voor mama. Allemaal yummie. Ondertussen heb ik ook nog een aantal UNO spelletjes gewonnen :-)). 
Morgen zitten we twee uur in de auto om naar Singaraja te rijden in het noorden (Buleleng). We zitten dan in een huis bij een gezin met twee kinderen. Het is een Engelsman die met een Indonesische vrouw is. Ze nemen ons waarschijnlijk mee naar The Secret Gardens (geheime tuinen) waar speciale meertjes en watervallen zijn, waar weinig toeristen komen. En we gaan ook dolfijnen kijken wanneer ze 's morgens voorbij trekken aan de kust. Maar dat vertel ik allemaal nog wel.
Groetjes van Lou, met de hulp van papa en mama, en ook hun groetjes.
XXX